W ciągu 45 lat rządów w Polsce komuniści zbudowali profesjonalny, skuteczny i precyzyjnie działający system cenzury prewencyjnej – Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Pracownicy Głównego Urzędu i jego placówek terenowych nie przejawiali zbyt wielkiej gorliwości ideologicznej, poprzez całe lata wielu nie było choćby członkami rządzącej partii, ale gotowi byli spełniać wszystkie polecenia władz.
Książka Mariusza Patelskiego poświęcona została urzędowi cenzury w województwie opolskim, jego pracownikom oraz ich zadaniom. Autor ukazał historię opolskiej placówki przez pryzmat zmian zachodzących w strukturze i zadaniach GUKPPiW.
Teren działalności opolskich cenzorów został wybrany w sposób zamierzony. Region ten miał wyjątkowy charakter w PRL – od innych części Polski odróżniał go zwłaszcza mieszany skład etniczny. Obecność ludności rodzimej Górnego Śląska determinowała też w obszernym stopniu działania funkcjonariuszy urzędów cezury pracujących na tym terenie.
W pracy ukazano działania opolskich cenzorów wobec redakcji publicznych gazet i wydawnictw, opolskich teatrów zawodowych i zespołów amatorskich oraz wydawnictw i czasopism katolickich i kościelnych, m.in.
opolskiego tygodnika „Katolik" i drukowanego w Opolu w latach 80. XX w. Tygodnika katolickiego „Niedziela". Widoczną część książki stanowi także rozdział poświęcony ingerencjom i nadzorowi opolskich cenzorów nad programem i występami artystów estradowych oraz zespołów kabaretowych uczestniczących w kolejnych edycjach Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.
Działający z polecenia ówczesnych władz pracownicy cenzury mieli zasadniczy wpływ na przebieg i ostateczny kształt jednej z najpopularniejszych imprez rozrywkowych w dobie PRL. W książce zostało omówione także niszczenie księgozbiorów bibliotek publicznych i kościelnych, dokonywane zwłaszcza w latach 50.
i 60. Ubiegłego wieku.
