Zbiór opowieści mieszkańców stolicy o życiu rutynowym w przedwojennej Warszawie. Bohaterowie tej książki pochodzą z zróżnicowanych środowisk, stąd z ich wspomnień wyłania się wielowymiarowy portret Warszawy – miasta pełnego kontrastów, w nieustającym ruchu, zmieniającego się, tętniącego życiem – mówi Magda Szymańska.
Warszawa w ich opowieściach ma dwa oblicza: to innowacyjna europejska stolica i nieznaczne, prowincjonalne miasteczko. Nasi bohaterowie opowiadają także o tym, jakie wydarzenia najmocniej zapadły w ich pamięć, czym żyli i jak zmieniała się stolica na przestrzeni tych dwudziestu lat.
W listopadzie 1918 roku Warszawa stała się stolicą niepodległej Polski i centralnym ośrodkiem politycznym, administracyjnym, kulturalnym i handlowym II Rzeczypospolitej. Tu rozgrywały się najważniejsze dla kraju wydarzenia, urzędował prezydent, rząd i parlament.
W dwudziestoleciu międzywojennym miasto zaczęło się dynamicznie rozwijać – powstawały nowe osiedla, linie komunikacyjne, budynki użyteczności publicznej. Stolica Polski stała się miastem reprezentacyjnym, wielokulturowym, jednak obok eleganckich dzielnic o wielkomiejskim charakterze jak Śródmieście czy Mokotów, z restauracjami, kinami, wyszukanymi hotelami, istniały również przeludnione dzielnice robotnicze, zamieszkane poprzez warszawską biedotę, jak Wola czy Sielce i żydowska dzielnica północna, pełna sklepów i śladowych warsztatów.
Warszawa zapamiętana to jednak nie tylko opowieść o mieście, jego topografii i faktografii – dodaje Magda Szymańska. Niemało z tych relacji ma charakter nad wyraz osobisty – bohaterowie opowiadają o swoim dzieciństwie, życiu rodzinnym, szkole, przywołują zabawne anegdoty.
Książkę uzupełniają niepublikowane dotąd zdjęcia z rodzinnych archiwów.
