Baśnie norweskie. opowiedział dariusz muszer. tom 2 Forma

Baśnie przekazywane są ustnie z pokolenia na pokolenie i spotyka się je we wszystkich kręgach kulturowych. Stanowią jeden z części niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Kiedy powstały, tego nikt nie wie. Domniemywa się, iż towarzyszą człowiekowi od bardzo, bardzo dawna, od zamierzchłych czasów. W Norwegii baśnie – bajki magiczne, zwierzęce i komiczne i klechdy – żyją do dziś i zajmują ważne miejsce w tamtejszej kulturze. Są to luźne, pełne fantazji,równocześnie potężnie osadzone w skandynawskich realiach i trudnej codzienności opowieści, w których pojawiają się nadprzyrodzone części: trolle, huldry (nimfy), nissy (skrzaty), tussy (podziemni), dvergi (karły), Stary Erik (diabeł), Zły czy potrafiące mówić i poprawnie radzić bohaterom zwierzęta. Typową cechą tych baśni jest to, iż otwierają oczy, ale nie pouczają. Jak każda twórczość ludowa, są pełne uproszczeń i schematów, a krąg występujących w nich postaci jest ograniczony. Jednym z najważniejszych bohaterów pozostaje Askeladden, nazywany niekiedy Espen Askeladden lub Tyrihans, którego porównać można do naszego Głupiego Jasia. On to, przede wszystkim trzeci, ostatni syn w rodzinie, odtrącony przez braci, niekiedy poprzez ojca i matkę, przeżywa dużo przygód, żeby na koniec radować się ze zdobycia księżniczki, uznania w społeczności i bogactwa. Dariusz Muszer