Długo wyczekiwana biografia Zuzanny Ginczanki. To pierwsza tak szeroka opowieść o życiu wybitnej poetki. W Warszawie już za życia była legendą kawiarnianej cyganerii drugiej połowy lat trzydziestych. Przyjaźniła się z Tuwimem i Gombrowiczem, polemizowała z Karpińskim i Słonimskim.
W czasie wojny uciekła do Lwowa, a stamtąd do Krakowa. W 1944 roku została zatrzymana i rozstrzelana kilka miesięcy później w Płaszowie. Od lat dziewięćdziesiątych poezja Ginczanki i sama Ginczanka budziła coraz większe zainteresowanie.
Izolda Kiec zbiera i weryfikuje dotychczasowe dane na temat poetki i uzupełnia je o niepublikowane wcześniej relacje jej znajomych oraz fakty zebrane w trakcie poszukiwań w archiwach. Nie dąży do rozstrzygania sprzecznych relacji tam, gdzie jest to niemożliwe, ani do stworzenia jednoznacznego obrazu Ginczanki.
Odpowiedzi na pytania o osobowość i o tajemnice Ginczanki biografistka szuka także w jej wierszach, w szczątkowo zachowanej korespondencji i w fotografiach, kryjących być może więcej aniżeli przepiękny uśmiech.
Biografia ukazuje konteksty czasu i miejsc, w których żyła Ginczanka. Wzbogacona jest w materiały ilustracyjne: zdjęcia oddające realia epoki, dokumenty dotyczące samej poetki i bliskich jej osób i wyjątkowe, nieznane dotąd portrety Ginczanki.
Izolda Kiec – literaturoznawczyni, teatrolożka i kulturoznawczyni. Zajmuje się literaturą (głównie poezją) i teatrem (lubianym i emigracyjnym) XX wieku i badaniem form lubianych (na ogół kabaretem, piosenką i musicalem) oraz metodologią badań kultury lubianej.
Inspiruje ją krytyka feministyczna, gender studies i szkoła nowej krytyki, zwłaszcza metoda tzw. Bliskiego czytania. W 2014 roku założyła Fundację Instytut Kultury lubianej, której jest prezeską i w ramach której współtworzy m.in.
projekt Archiwum Kultury popularnej, jest redaktorką naczelną rocznika „Studia z Kultury lubianej" oraz redaguje kolekcję wydawniczą Wielkopolskie Mikrohistorie. Autorka opracowania wierszy Zuzanny Ginczanki „Poezje skategoryzowane (1931–1944)" (Marginesy 2019).
