To, w jaki sposób senior przeżywa starość, zależy w obfitej mierze od postawy wobec starości jego samego i otaczającego go środowiska. Jedni starość widzą jako zakończenie życia, a inni jako świeże możliwości realizowana się w nowych obszarach.
Według psychologów najlepszą postawą wobec starości jest postawa konstruktywna. Człowiek ją przedstawiający jest wewnętrznie zintegrowany, wolny od stanów lękowych. Akceptuje starość i zakończenie pracy zawodowej.
Pozytywnie ocenia swoją przeszłość, utrzymuje prawidłowe stosunki z otoczeniem. Wobec otoczenia jest pogodny i wyrozumiały. Optymizmem napawa fakt, że w Polsce instytucja UTW zdążyła się już zadomowić, a wszelkie statystyki pokazują, z jaką częstotliwością powstają nowe placówki.
Dynamika przyrostu Uniwersytetów Trzeciego Wieku jest imponująca. W tym kontekście, można powiedzieć, że istnieją wszelkie przesłanki ku temu, by twierdzić, iż polski senior w murach swego uniwersytetu, dostając słuszne wsparcie, w sposób permanentny będzie kształtował profil swych kompetencji, które pozwolą mu na pełne, świadome i satysfakcjonujące uczestnictwo w życiu społecznym.