Moda na gotowanie

Jedzenie to jedna z potrzeb podstawowych człowieka, potrzeba naturalna, komponent biologii. Jednak, poza sytuacjami arcytrudnymi, to co jemy i sposób w jaki to czynimy stanowi wynik kulturowych, a zatem arbitralnych rozstrzygnięć. Tradycyjnie człowiek odżywiał się w taki sam sposób, jak pozostali członkowie grupy, czy warstwy społecznej, do której przynależał i z którą się w pełni identyfikował. Można przyjąć, iż w obrębie takiej grupy wszyscy jadali w podobny, jeśli nie taki sam sposób, a różnice wynikały jedynie z zamożności jednostek czy rodzin i to jedynie w sytuacji, gdy logika kulturowa takie zróżnicowanie dopuszczała. Jakkolwiek definiowana kulturowo dieta czerpała z dość wąskiej grupy lokalnych i najczęściej sezonowych produktów. Aktualnie bogate społeczeństwa późnokapitalistycznego, ponowoczesnego Zachodu stają wobec sytuacji nadmiaru ogólnodostępnych produktów spożywczych, a co istotne nadmiaru form ich konsumpcji. Preferencje odnośnie samych produktów, jak także sposobów ich przygotowania i spożywania, w nieporównywalnie obszerniejszym stopniu są dziś konsekwencją panujących mód, ideologii, przewartościowań religijnych, czy światopoglądowych, jakim poddają się jednostki (bądź są im poddawane) w ramach swego życia. W upowszechnianiu tych kulturowych wzorów (stylów życia), „filozofii” odżywiania się, wreszcie konkretnych produktów i potraw pierwszoplanową rolę wiodą media. Główny temat niniejszego opracowania stanowi zatem nie tyle jedzenie, ani choćby zwyczaje żywieniowe, lecz ich medialny wizerunek i oprawa. Uznaliśmy, iż takie właśnie przemieszane, nieortodoksyjne spojrzenie na kulturę przez jej medialny obraz daje szansę poszerzenia obszarów badawczych jednocześnie antropologii kulturowej, medioznawstwa czy socjologii, skorzystania z innego rodzaju źródeł czy zestawu narzędzi interpretacyjnych.