Tematem książki jest pierwsze polskie czasopismo feministyczne – „Ster", które ukazywało się we Lwowie w latach 1895–1897, a następnie, po reaktywacji, w Warszawie od 1907 roku do wybuchu pierwszej wojny światowej.
Rozważania obejmują historię tytułu, dziennikarzy i współpracowników pisma, a także znajdujące się w nim formy wypowiedzi. Czasopismo uznać należy za rewolucyjne dla rodzimego i światowego ruchu damskiego oraz dla historii prasy.
„Ster" był tytułem radykalnym w swojej treści,jednocześnie, jak na ówczesne czasy i warunki, bardzo innowacyjnym. Sięgał do tradycji Entuzjastek skupionych wokół Narcyzy Żmichowskiej oraz takich pism, jak: „Pierwiosnek", „Pielgrzym" i „Przegląd Naukowy".
