Iwona Czarnecka, dr nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki (2012), adiunkt w Katedrze Historii Wychowania APS; absolwentka APS na kierunku pedagogika specjalna, specjalność – surdopedagogika i Studiów Podyplomowych na Wydziale Historii UW.
Przedmiotem jej zainteresowań badawczych jest historia szkolnictwa specjalnego, kształcenia nauczycieli, rozwój metod pracy w szkołach specjalnych, a także metod komunikacji wspomagającej i alternatywnej, działalność osób zajmujących się sprawami wychowania i kształcenia dzieci z niepełnosprawnościami, rozwój placówek dla dzieci z niepełnosprawnościami, wychowanie domowe, problematyka omawiana na łamach czasopism pedagogicznych okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Monografia stanowi bogaty i cenny materiał faktograficzny. Szczególną zaletą pracy jest to, iż w sposób klarowny i krystaliczny dokonana rekonstrukcja przeszłości, według wcześniej założonych przesłanek metodologicznych, została wzbogacona o interpretacje i wnioski Autorki, które mają pełne oparcie w solidnych, przywoływanych materiałach, opisywanych faktach czerpanych ze źródeł normatywnych, narracyjno-relacyjnych, historiograficznych.
Wiedza historyczna, jaką dzieli się z czytelnikiem Autorka, ma szczególną wartość, ponieważ może stanowić cenne źródło inspiracji dla działań prekursorskich, lecz też refleksji krytycznej nie tylko pedagogów, lecz także przedstawicieli władz oświatowych i wszelkich, którym bliskie jest zrozumienie złożoności omawianych problemów szkolnictwa specjalnego.
Dr hab., prof. APS Małgorzata Kupisiewicz Przedstawiona praca istotnie poszerza wiedzę w zakresie historii wychowania dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością i niedostosowaniem społecznym oraz wnosi świeże treści do dyskursu naukowego w zakresie powstania i rozwoju szkolnictwa dla takich uczniów.
szczególnie polecałabym książkę pracownikom naukowym, studentom, nauczycielom zainteresowanym historią wychowania, pedagogiką specjalną i szkołami dla osób z zaburzeniami rozwoju. Dr hab., prof. SGGW Ewa Skrzetuska
