Praca Agnieszki Daukszy podejmuje temat bardzo ważny dla nowoczesnej polskiej kultury i życia społecznego. Analizuje bowiem cykl stopniowego, skomplikowanego a nawet dramatycznego, wkraczania pań w przestrzeń publiczną, nie tylko dotąd zdominowaną poprzez panów, ale też ustrukturowaną przez „męskocentryczne” kategorie obyczajowości, społecznego porządku, ekonomicznego interesu. Wnosi wartościowy, naukowy wkład do dotychczasowej wiedzy w analizowanym w pracy przedmiocie. I czyni to w sposób wysoce oryginalny; a to dlatego, że skupia swoją uwagę nie tyle na przekraczaniu kolejnych progów emancypacyjnego postępu (choć tę ewolucję rejestruje) – zmianie miejsc, awansie społecznym, czy przemianach norm obyczajowych – co z zasady na rozmiarach i formach żeńskiego doświadczenia, które stało się udziałem tych świadomych czy bezwiednych emancypantek.
Z recenzji prof. Dra hab. Ryszarda Nycza
Agnieszka Dauksza już na wstępie deklaruje, że tematem jej pracy będzie podmiotowość kobieca ujęta w procesie emancypacji, a zatem interesować ją będą, jak sama stwierdza: „kolejne stadia budzenia się żeńskiej świadomości emancypacyjnej”. (…) W rozprawie wyszukamy przede wszystkim omówienie kulturowych obszarów, specyfiki wyzwalającej się twórczości damskiej i relacji interpersonalnych. Powstała praca w głównej mierze o trudnościach, ograniczeniach emancypacyjnych, o konieczności nieprzerwanego przezwyciężania systemu ustrojowego, nawyków kulturowych i o konfrontacji z nowymi doświadczeniami. I to ważna zaleta rozprawy erudycyjnej, świadczącej o szerokich horyzontach autorki.
Z recenzji prof. Dr hab. Anny Łebkowskiej
Agnieszka Dauksza, doktorantka w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego; publikowała m.in. W „Tekstach Drugich”, „Wielogłosie”, „Schulz Forum”, „Fragile”. Przygotowuje pracę doktorską poświęconą afektom w postępowej literaturze i teorii.
