Książka jest próbą szczegółowej interpretacji jednego z ważnych aspektów poematu dużego florentczyka, który - jak dotąd - nie był przedmiotem wnikliwszych badań. Dzieło to, mimo struktury narracyjnej, wymyka się wszelkim próbom przyporządkowań genologicznych ze względu na tematykę, zasobność znaczeń i relacji komunikacyjnych, a także struktur stylistyczno-językowych.
Tytuł nadany poprzez Dantego - Comedia - (określenie Duńna pochodzi od Boccaccia) - i mający swoje uzasadnienie w świetle przeciętniewiecznych poetyk, nie wyklucza występowaniu w nim elementów tragicznych. Istotnie Boska Komedia mieści szereg epizodów, zogniskowanych wokół „wielkich" potępionych z Pieklą, które tworzą swoiste mikrostruktury tragiczne ze względu na sposób ukształtowania owych postaci, „odgrywających" swoje dramaty przed Dantem--pielgrzymem.
Analogie pomiędzy nimi a bohaterami greckich tragedii dochodzą do głosu na poziomie świata wartości, rodzajów konfliktów, koncepcji winy i pewnych których są protagonistami, jak także ich nacechowania stylistyczne-językowego.
Jednak dyskurs Dantego-autora, wywierający wyraźny wpływ zarówno na ową rzeczywistość, jak i na sposób, w jaki dochodzi ona do głosu w wypowiedziach poszczególnych postaci, dokonuje stopniowego demontażu tego, co tragiczne, znajdując dlań rozwiązanie w makrostrukturze „komicznej" dzieła.
