Ultraliteratura, AZ#A71CAC5DEB/DL-ebwm/pdf

Pojawiający się w tytułowym haśle przedrostek "ultra" (sugerujący niebywałe natężenie danej i ruch przekraczania, wykraczania poza czy nad), służyć miał wyróżnieniu grupy tekstów - wierszy, fragmentów eseistyki i prozy, w których dochodzi do silnie nacechowanego artystycznie - "ultraliterackiego" - zastosowania języka, w tym w szczególności do wprowadzania figur retorycznych i stylistycznych, i do użycia możliwości związanych z brzmieniem tekstu, a także z jego kształtem wizualnym. Uderzający wygląd określenia "ultraliteratura", a także jego oryginalne brzmienie miały po części stanowić zapowiedź poruszanej tu tematyki. Słowo złożone z pięciu komponentów powtarzanych w pewnym rytmie - uchwytnym zarówno wizualnie, jak i słuchowo, odsyła do zjawisk z kręgu muzyczności i ikoniczności literatury. W pracy szczegółowo analizowane są literackie strategie transmedialne, czyli próby odwzorowania atrybuty konstrukcyjnych i percepcyjnych innych mediów (muzyki, filmu, fotografii i malarstwa), rozwijane przy użyciu środków przystępnych literaturze. Stąd terminem wielokrotnie powracającym w książce okaże się ekfraza. Obfite omówienia zarysowujących się w tym kontekście prób wyjścia poza granice przekazu słownego w finale zostają dopełnione szkicami dotyczącymi literackiego projektu "poszukiwania pozawerbalnego", realizowanego jako dążenie do uzyskania epifanicznych wglądów.