U schyłku życia niejednego człowieka, a czasem nawet w samym środku, jeśli nie wręcz na początku jego oczekiwanego życia, nadchodzi chwila nieprzystępnej decyzji: jest to moment, w którym nierzadko on sam, a jeszcze częściej ci, którzy się nim zajmują - jego bliscy, jego opiekunowie i jego lekarze - są zmuszeni zdecydować, czy mają poprzez jakieś mozliwe działanie (lub przez zaniechanie takiego dzaiałania) przyczynić się przynajmniej w pewnym stopniu do tego, aby życie tego człowieka dobiegło do końca. Te decyzje o zakończeniu życia mogą posiadać różnorodny dramatyzm i rozmaity charakter. Dla celów tego przeglądu rozgraniczę wśród nich cztery warianty: pierwszym, od którego wygodnie będzie rozpocząć, jest decyzja o letalnej analgezji - używaniu środków uśmierzających ból, ze świadomością, iż mogą one spowodować (albo prawdopodobnie spowodują) szybszą śmierć pacjenta; drugim rodzajem, który omówię, są zróżnicowane formy rezygnacji z podtrzymywania życia; trzecim - decyzja o popełnieniu samobójstwa lub pomocy w samobójstwie; ostatnim - decyzja o eutanazji. Biorąc kolejno pod uwagę wymienione rodzaje decyzji, za każdym razem spróbuję rozważyć, czy przynajmniej w niektórych wypadkach - a jeżeli tak, to w jakich - są one moralnie usprawiedliwione. Jest bowiem jasne, że każda z wyznaczonych decyzji - już poprzez to samo, że w mniejszym albo obszerniejszym stopniu przyczynia się do zakończenia życia pewnego człowieka - wymaga jakiegoś usprawiedliwienia.
- Włodzimierz Galewicz
bezpłatny fragment:
