Autor podejmuje próbę opisania wielostronnych i złożonych relacji łączących w okresie PRL kinematografię, propagandę i widzów. W drugiej połowie XX wieku komuniści po przejęciu władzy w Polsce prowadzili intensywne działania propagandowe w celu wytworzenia wrażenia,posiadają poparcie społeczne.
Wśród zróżnicowanych wątków rozwijanych w tekstach propagandowych był wątek pokoleniowy. Obejmował on wprowadzane stopniowo trzy mity pokoleniowe. Pierwszy z nich Autor nazywa mitem pokolenia walki, drugi – mitem pokolenia pracy, a trzeci – mitem pokolenia powinności.
danych, które miały je uprawdopodobnić dostarczały pamiętniki i wspomnienia zbierane w trakcie konkursów organizowanych przez redakcje gazet i czasopism. Kino natomiast ze względu na swoje masowe oddziaływanie miało spopularyzować wymienione mity.
Jednak filmowcy częściowo z powodów politycznych, a przede wszystkim – artystycznych dążyli głównie do zaprezentowania własnej reakcji na któryś w mitów pokoleniowych zamiast do oczekiwanego poprzez decydentów kinematografii zilustrowania danego mitu.
Omawiając wybrane filmy fabularne, Autor próbuje opisać, jak relacja między mitem pokoleniowym a jego filmowym wysłowieniem rysowała się perspektywie odbiorczej. Należy dodać, iż zamiarem Autora jest odtworzenie odbioru filmów w okresie po ich premierze, a nie przymierzanie współczesnej miary do dzieł sprzed lat.
z całą pewnością trudno w pełni odtworzyć te znaczenia, które kiedyś stanowiły dla widzów pokaźny kontekst dla zrozumienia filmów. W swojej próbie osiągnięcia tego celu Autor koncentruje uwagę na znaczeniach podsuwanych widzom za pośrednictwem prasy, przywołując trzy grupy tekstów.
Do grupy pierwszej należą teksty propagandowe, w których Autor znajduje werbalizacje mitów pokoleniowych. Do grupy drugiej należą wspomnienia pokoleniowe w ich wersjach wydrukowanych w prasie (ukazywały się także ich wersje książkowe).
Wspomnienia te dawały podbudowę dla mitów pokoleniowych, dostarczając szczegółów, które znajdowały uogólnienie w treściach mitów. Trzecią grupę stanowią recenzje filmowe. Ich zadaniem było ukierunkowanie odbioru danego filmu.
Punktem odniesienia dla prezentowanego w nich odczytania sensu ideologicznego opisanych filmów był rozpowszechniany ówcześnie przez propagandę obraz pokoleń. Na skutek czego czytelnik otrzymuje kształt niektórych mechanizmów kształtujących pamięć kulturową w latach istnienia PRL.
(Streszczenie)
