Niniejsza książka to zbiór szkiców łączących interpretacyjno-analityczne rozważania na temat poszczególnych utworów Tadeusza Różewicza z próbą określenia specyfiki jego gry w nawiązania i oceny modi operandi otaczającego go świata.
To ponadto refleksja na temat stosunku poety do najważniejszych kategorii humanistyki: podmiotowości i poetyckiego „ja", historii i wagi doświadczenia, przystawalności poetyckiego słowa do materii życia, ironii i autoironii, tożsamości budowanej na pamięci i refleksyjnym odbiorze rzeczywistości w jej najpoważniejszych i najbardziej trywialnych przejawach oraz do dzieł i słów cudzych, włączanych w poetycką tkankę jego własnych utworów.
Intertekstualność dzieła Różewicza pojmuje się przy tym bardzo szeroko: intertekst to równocześnie inne dzieło literackie (także inny tekst samego Różewicza), jak i formacja kulturowa danej epoki, szczególny moment dziejowy, obejmujący najróżniejsze formy przekazu, język mediów czy język krytyki wycelowanej w wiersze poety, dzięki któremu badacze, znawcy i tłumacze usiłują dociec Różewiczowskiej „tajemnicy wiersza".
I choć poszczególne szkice traktują o różnorodnych aspektach twórczości poety (związkach jego wierszy z poezją Norwida, Staffa, kwestiach metapoetyckich czy światopoglądowo-historiozoficznych), niektóre z nich swoim zasięgiem obejmują także punkty wspólne, co świadczy o kompaktowości i spójności poetyckiej twórczości Różewicza, od lat konsekwentnie formującego charakterystyczny kierunek motywiki i sieć punktów wyjścia wokół zespołu podstawowych pojęć i kulturowych filarów.
Książka przeznaczona jest dla wszystkich zainteresowanych poezją polską XX i XXI wieku, a w szczególności dla krytyków literackich, nauczycieli, studentów filologii i innych kierunków, w które wpisuje się nurt rozważań o kondycji współczesnej kultury oraz roli literatury w postindustrialnym, zmediatyzowanym świecie.
