Praca poświęcona jest naturze korzystnego życia. Zastosowanie odnowionej w połowie XX wieku myśli Arystotelesa pozwala tu uchwycić i przezwyciężyć równocześnie miałkość propozycji „przemysłu szczęścia", jak i akademickiej filozofii.
Autor interpretuje koncepcję starożytnego filozofa przy użyciu współczesnych narzędzi filozoficznych wskazując jak ich użycie pozwala uchwycić węzłowe problemy życia (jak pytanie o szczęście i sens) i wyznaczyć te metody myślenia, które umożliwiają krytyczny namysł nad rzeczywistością społeczną.
Pytanie o dobro jest zatem jednocześnie o to, jak kształtować własne życie, ale też jak myśleć o relacjach z ludźmi, z innymi istotami i jak współdziałać w dążeniu do dóbr wspólnych. Te ostatnie okazują się przy tym nie tylko dobrami publicznymi, infrastrukturalnymi,z reguły formami kooperacji i współżycia.
