Autor zanalizował etnopolitykę w Kazachstanie i Kirgistanie w porównaniu z innymi państwami tureckojęzycznymi w Azji Centralnej (Uzbekistanie i Turkmenistanie). Uznał, iż termin etnopolityka jest stosowny do rzeczywistości Azji Centralnej, gdzie tzw.: czynnik etniczny w polityce oznacza nie tylko reprezentację interesów określonej narodowości, lecz także odzwierciedla znaczenie klasycznych struktur rodowo-plemiennych, w literaturze nazywanych.
Poza tym, dla autora wyraźnie wynika, że stosunki międzyetniczne to nie tylko sfera regulacji państwa, lecz i działalność wspólnot etnicznych, ich partii, ruchów i organizacji. Etnopolityka wyróżnia, że przedmiotem tych relacji są nie tylko stosunki wertykalne „państwo– –wspólnoty etniczne", ale także stosunki horyzontalne „wspólnota etniczna - wspólnota etniczna".
Autor przyjął hipotezę badawczą, że etnopolityka w tureckojęzycznych państwach Azji Centralnej jest zdominowana poprzez proces narodotwórczy, któremu dynamikę nadaje budowa państwowości narodowej. W celu weryfikacji powyższego założenia przyjął, że zjawisko to w azjatyckiej rzeczywistości składa się z trzech, współzależnych części: 1) etniczności — wspólnoty etniczne żyjące na terenie danego państwa, ich powiązania i „ojczyzny zewnętrzne",–2) organizmów etnopolitycznych — wszelkie formy organizacji życia społecznego oraz ich instytucji politycznych, w tym norm prawnych i politycznych; ukształtowanej tradycji i zwyczajów instytucji etnospołecznych; –3)procesów etnopolitycznych — reprezentacja polityczna wspólnot etnicznych w organach państwowych, a zwłaszcza ich partycypacja w zarządzaniu państwem, polityczne zachowania, działalność etnicznych organizacji społeczno-politycznych, wszelkie procesy narodotwórcze oraz polityka językowa, skrajne formy etnicznych nacjonalizmów, formy etnicznych moblilizacji i polityzacji, formy współpracy z innymi wspólnotami.
