Celem niniejszej monografii jest przedstawienie wzajemnej polityki energetycznej Federacji Rosyjskiej i Republiki Turcji. Zakres czasowy monografii to przełom XX i XXI wieku, a dokładnie od początku lat 90.
XX wieku, do końca drugiej dekady XXI wieku. Okres ten stanowi atrakcyjny fragment relacji rosyjsko-tureckich, ponieważ rozpadł się Związek Radziecki i zamknięty został zimnowojenny rozdział w historii świata, a główni gracze światowej sceny redefiniowali swoje miejsce w systemie.
Pomimo tego, że po rozpadzie sowieckiego imperium Turcja nie graniczy już z Federacją Rosyjską, to jednak poprzez niestabilną sytuację na Kaukazie i fakt,równocześnie Turcja, jak i Federacja Rosyjska są w regionie dominującymi i najbardziej wpływowymi aktorami, pozostają one „sąsiadami geopolitycznymi".
w dodatku początek XXI wieku pokazał rosnące aspiracje międzynarodowe Federacji Rosyjskiej pod przywództwem Władimira Putina. Natomiast w Turcji, od 2002 roku rządzi postislamska Partia Sprawiedliwości i Rozwoju, która od 2005 roku prowadzi asertywną politykę zagraniczną.
Odradzaniu się mocarstwowych ambicji Rosji i Turcji towarzyszy widoczne zbliżenie pomiędzy państwami, przejawiające się równocześnie na poziomie politycznym czy dyplomatycznym, jak i w relacjach gospodarczych, w których energetyka odgrywa jedną z najważniejszych ról.
Publikacja stanowi ważny wkład w badania relacji rosyjsko-tureckich, określając strategiczne priorytety polityki energetycznej Rosji w relacjach z Turcją, która pomimo stosunkowo ubogich zasobów energetycznych, staje się państwem szczególnie ważnym w kontekście tranzytu surowców ze wschodu na zachód.
Współczesna polityka bezpieczeństwa energetycznego ustanowiła przestrzeń szerokiej współpracy rosyjsko-tureckiej, pomimo wielu sprzecznych interesów. Zasoby energetyczne i możliwości ich transportu stały się jednym z ważniejszych czynników modelujących strategię obu państw w stosunku do ich partnerów, a także czynnikiem dyplomatycznym w relacjach międzypaństwowych.
