Esej o malarstwie Diderota jest jednym z najgłośniejszych tekstów o sztuce w pisarstwie francuskim. Był podsumowaniem kilkuletniego okresu życia Diderota, w dużej mierze poświęconego sztukom ładnym, poprzedzonego z kolei latami rozważań nad fizjologicznymi uwarunkowaniami odbioru i studiami nad psychologią twórczości.
niezwykle momentalnie po ukazaniu się (1795) wszedł do międzynarodowego obiegu myśli o sztuce i już u progu romantyzmu należał do kanonu wypowiedzi o malarstwie. Esej… stanowi unikatowe zjawisko w XVIII-wiecznym pisarstwie o sztuce, wyprzedzając duże realizacje eseistyki XIX wieku.
Esej o malarstwie pojawił się w bezprecedensowym momencie dziejów sztuki francuskiej. Apogeum popularności osiągnęli właśnie ulubieni malarze Diderota: Chardin, Jean-Baptiste Greuze i Claude-Joseph Vernet, a także najbardziej przezeń zwalczany artysta francuski, François Boucher.
Sztuka rokokowa powoli dożywała swoich dni, pojawiały się już pierwsze zapowiedzi przemian w kierunku klasycyzmu, skłonność do dzieł bardziej surowych, antycznej „prostoty" i „spokojnej wielkości".
Coraz silniejszy dyktat rynku kolekcjonerskiego sprzyjał również przyspieszeniu rozkładu klasycznej hierarchii tematów i gatunków w sztukach demonstrujących, gorliwie zresztą podważanej poprzez Diderota, m.in.
właśnie w Eseju. Specyfika postawy Diderota wynikała z faktu, że rozważania natury estetycznej, koncepcje fizycznych uwarunkowań tworzenia i odbioru sztuki pisarz łączył z osobistym doświadczeniem zdobywanym w pracowniach i na wystawach.
Sprawy techniki malarskiej czy np. Specyfiki percepcji rzeźb nie dawały się oddzielić od spekulacji teoretycznych. Oczytany w starożytnej literaturze odnoszącej się do sztuk oraz dziełach brytyjskich i francuskich estetyków i artystów, Diderot nie przestawał patrzeć.
odnajdziemy więc w jego Eseju o malarstwie dużo passusów dowodzących zachwytu nad dziełem często nieznanym albo zniechęcenia wytworem pędzla uwielbianej sławy. W wielu wypowiedziach zawartych w Eseju o malarstwie Diderot jawi się jako znawca zróżnicowanych tradycji pisarstwa o sztuce, a także tradycyjnych poglądów, lecz także jako ich wyznawca.
Niekiedy zajmuje stanowisko zdeklarowanego klasycysty, w sumie jednak można czytać Esej… jako tekst pisany z pozycji juste milieu, w kilku tylko miejscach iskrzący na styku z konwencjami teorii sztuki.
One of the most well-known texts written about art and also an exceptional phenomenon in 18th-century writing on art. Very soon after publication (1795) it was circulated internationally and aby the beginning of Romanticism it had already become a classic of art commentary.
It sums up a period of several years of Diderot’s life, in a large part devoted to the arts, preceded żeby years of deliberations on the physiological determinants of the reception of art and by studies on the psychology of creativity.
