Bezpieczeństwo oceniane, rozpatrywane i definiowane wieloaspektowo jako stan, czyproces jest nam niezbędne do utrzymania międzynarodowego ładu: politycznego, terytorialnego, ekonomicznego i organicznego.
Ma ono dodatkowo kapitalne znaczenie dla bytu państwa i jednostki, jego niezakłóconego funkcjonowania i pożądanego harmonijnego rozwoju. Stąd także dążenie do uzyskania właściwego poziomu bezpieczeństwa, jego utrzymanie oraz gwarantowanie w bliskiej i dalszej perspektywie jest niezbywalnym obowiązkiem obecnych i przyszłych decydentów.
Podejmowanie słusznych decyzji obarczone jest coraz ostrzej zarysowującym się dylematem dotyczącym zachowania odpowiednich proporcji pomiędzy ograniczeniami, niedogodnościami i oczekiwaniami wprowadzanymi w trosce o zachowanie bezpieczeństwa a prawami, swobodami i ułatwieniami wynikającymi z godności człowieka oraz ze standardów użytecznych współczesnego świata.
Rozstrzygnięcia zapadają na najwyższych szczeblach władzy demokratycznych państw oraz na forach ogólnoświatowych i regionalnych organizacji międzynarodowych. Obowiązujące regulacje organizacyjno-prawne, misje i cele określane w strategiach rozwojowych, koncepcjach poręcznych, jak jeszcze formy i metody przyjmowane w planach, programach działania winny stanowić wypadkową idei politycznej, doświadczeń ergonomicznych i wiedzy naukowej.
Bezpieczeństwo odczuwane subiektywnie bądź występujące jako obiektywny stan wolny od zagrożeń, stan w którym przejmujemy nad sytuacjami kryzysowymi kontrolę, oddalamy lub minimalizujemy szkodliwe oddziaływanie na bronione wartości za każdym razem sprzyja zaspokajaniu ludzkich potrzeb.
Te zaś, przy swej rodzajowej rozpiętości, obejmują praktycznie wszystkie dziedziny życia, które z kolei stanowią przedmiot zainteresowań wielu dyscyplin nauki zgrupowanych z zasady w bloku nauk społecznych.
Dlatego właśnie przeciwstawienie się zagrożeniom współczesnego świata stanowi akcentowane przez nas wyzwanie dla nauk społecznych.
