W opinii historyków wojskowości traktat hetmana Jana Tarnowskiego – „Consilium rationis bellicae" jest pierwszym, w pełni oryginalnym i równocześnie najwybitniejszym dziełem staropolskiego piśmiennictwa wojskowego XVI wieku.
Jan Tarnowski, z racji pełnionego urzędu hetmana znacznego koronnego, zdobytej praktyki i doświadczenia, jako naczelny dowódca całej armii koronnej, był w sposób szczególny predestynowany do napisania traktatu o sztuce wojennej.
U schyłku życia postanowił przekazać potomnym swoje bogate doświadczenie militarne. Owocem tej decyzji było dzieło opublikowane pod łacińskim tytułem Consilium rationis bellicae, lecz napisane po polsku.
Zostało wydane w Tarnowie w 1558 roku poprzez drukarza Łazarza Andrysowica, który ukończył pracę 9 marca tegoż roku. Wśród głównych zagadnień tematycznych traktatu można wyszczególnić: a) ogólny problem zapewnienia właściwej obronności państwa, nad wyraz na kresach południowo-wschodnich; b) strategię i taktykę, a zwłaszcza sposoby walki z Tatarami i Turkami; c) problemy szczegółowe, takie jak: organizacja, uzbrojenie, szkolenie, dyscyplina, finansowanie i zaopatrzenie wojska; d) myśl stworzenia stałego wojska zaciężnego, jako jeden z najważniejszych postulatów dzieła, ze względu na niezdatność pospolitego ruszenia do samodzielnego działania i brak środków na finansowanie obrony potocznej.
