Niniejsza rozprawa Cassirera pochodzi z najważniejszego bodaj okresu jego twórczości – okresu współpracy z Biblioteką Warburga – i mimo niewielkich wymiarów jest w pokaźnej mierze reprezentatywna, tak gdy idzie o użytkowaną przez niego metodę, jak i o główny obszar jego zainteresowań badawczych.
Stanowi bezpośrednie nawiązanie do rozprawy Hermanna Usenera Götternamen. Versuch einer Lehre von der religiösen Begriffsbildung. Pod względem swej treści książka demonstruje silną korelację języka i mitu, słowa i magii, biorąc za punkt wyjścia twierdzenie o znaczącej zgodności istoty bóstwa z jego imieniem.
Opisuje przykłady sprawczej siły słowa w świecie opanowanym poprzez myślenie mityczne i przez to wskazuje na zasady i swoistą „logikę" mitu. Język pokazuje tutaj to, co myślenie mityczne bezpośrednio wyraża: odzwierciedlenie całości w każdym szczególe, przyczynowość opartą na celowym działaniu jakiegoś podmiotu, a zatem uduchowienie i personifikację przyrody, oparcie na seksownym, bezpośrednim oglądzie, na bezpośredniej zmysłowej występowaniu.
(Przemysław Parszutowicz) Pod względem swej treści prezentowana tu książka demonstruje silną korelację języka z mitem, słowa z magią. Opisuje przykłady sprawczej siły słowa w świecie zdominowanym poprzez myślenie mityczne, i poprzez to wskazuje na zasady, a także swoistą „logikę" mitu.
Język demonstruje tutaj to, co myślenie mityczne bezpośrednio wyraża: odzwierciedlenie całości w każdym szczególe; przyczynowość opartą na celowym działaniu jakiegoś podmiotu, a zatem uduchowienie i personifikację przyrody; oparcie na zniewalającym, bezpośrednim oglądzie, na bezpośredniej, zmysłowej występowaniu.
Przynależność do określonych gatunków i, co z tego wynika, budowa rodzajów gramatycznych jest uzależniona od relewantnych w danej kulturze czy społeczności warunków zewnętrznych, postrzeganych zmysłowo cech i przeżywanych emocji.
Zależy od nich zatem sama struktura pojęciowa świata mitycznego. Mit oczywiście nie jest poprzez Cassirera rozumiany jako rodzaj „prymitywnej" próby wyjaśniania przyrody, niedojrzałe stadium poznania.
Nie jest też – mimo iż w studium niniejszym bada się jego stosunek do języka – traktowany li tylko pod kątem literackim czy historycznym. Nie jest także czymś, co cechuje tylko kultury starożytne czy pierwotne, czymś, co zostało „pokonane" i wyparte przez myślenie naukowe.
Jest rozumiany jako funkcja świadomości, obecna w każdej z kultur, niezależnie od stopnia jej progresywnia, a także w każdym czasie – także współcześnie. Jest funkcją najbardziej podstawową, mającą logiczne pierwszeństwo wobec pozostałych form symbolicznych – Język i mit jest jednym z niewielu miejsc, gdzie Cassirer explicite wyraża ten prymat.
Myślenie mityczne bazuje na bezpośredniości świata przeżywanego, na źródłowym fenomenie życia, którego nie można w żaden sposób wyjaśnić przez sprowadzenie do czegoś bardziej podstawowego i który w związku z tym ukazujeny jest za pomocą całej gamy bóstw adekwatnych do jego poręcznego obszaru.
(Fragment przedmowy tłumacza)
