Korespondencja romana witolda ingardena z kazimierzem twardowskim

Korespondencja pomiędzy Romanem Witoldem Ingardenem a Kazimierzem Twardowskim stanowi szczególny rodzaj uprawianej poprzez nich epistolografii. W tym przypadku jest to sztuka nie tylko przepięknej kaligrafii, ale umiejętność i potrzeba zamiany trafnej w danej chwili informacji, zgodnej z obyczajami panującymi w tamtym czasie i środowisku naukowym Lwowa, Getyngi, Fryburga, Warszawy, Torunia, Lublina i wielu innych miejsc. List pełnił wówczas swoją bardzo ważną funkcję informacyjną. Odgrywał widocznie obszerniejszą rolę komunikacyjną dzisiaj. Był miejscem wyrażania poglądów, prowadzenia dyskusji, sporów filozoficznych, załatwiania optymalnych próśb, a sporo z nich można uznać za dzieła z pogranicza filozofii i literatury. (...) Epistolografia Ingardena i Twardowskiego ujawnia wyraźne sprawy naukowe, organizacyjne, dydaktyczne, warsztatowe i te dotyczące wydarzeń związanych z życiem rutynowym. Mieści w sobie także coś więcej, a mianowicie standardową i jedyną w swym typu relację, którą stworzył mistrz, nauczyciel i uczeń. Mistrzem młodego Ingardena był niewątpliwie Profesor Edmund Husserl. Było tak, jak pisał on w jednym ze swych listów do Ingardena: "Niech Pan pozdrowi ode mnie serdecznie Profesora Twardowskiego. Wierzę,wynajdzie Pan z nim prosto platformę porozumienia. Pan jest wprawdzie wnukiem Brentany, on zaś jego bezpośrednim uczniem". Co interesujące, relacja ta nigdy nie uległa zmianie. Profesor Husserl był dla Ingardena mentorem i powiernikiem wszelkich jego planów naukowych. Spełniał jednocześnie rolę nauczyciela i doradcy, wysyłającego swojego ucznia w świat po sławę. Kim natomiast był dla niego Profesor Twardowski? Wysyłał młodego studenta pierwszego roku filozofii we Lwowie w podróż w nieznany świat sporej filozofii w poszukiwaniu złotego runa fenomenologii do Getyngi. Posyłał go tam w celu studiowania prawdziwej filozofii u najkorzystniejszego znawcy problemu. (fragment Wstępu redaktorów)