Zagrożenia terrorystyczne Rzeczpospolitej Polskiej są pochodną zagrożeń dla świata i Europy, choć w chwili obecnej z całą pewnością są one mniej intensywne niżeli w innych regionach kontynentu. Jak się powszechnie uważa, Polska nie należy do krajów bezpośrednio zagrożonych terroryzmem, istnieją jednak przesłanki, dla których nie można wykluczyć, iż zainteresowanie organizacji tego typu naszym krajem będzie wzrastać.
Oceniając stan polskiego systemu prawnego, dotyczącego zwalczania i przeciwdziałania terroryzmowi, należy podkreślić, iż następuje jego ciągła ewolucja, zmierzająca do wypracowania jak najkorzystniejszych warunków legislacyjnych do walki z tym zjawiskiem.
Od wielu lat Polska sukcesywnie wprowadza do krajowego porządku prawnego stosowne regulacje, wypełniając tym samym zobowiązania, wynikające z podpisanych konwencji czy członkostwa w Unii Europejskiej.
Aktywność prawotwórcza nie ogranicza się jedynie do implementacji tych regulacji do istniejących już aktów prawnych. Przyjmuje ona także postać inicjowania i przyjmowania nowych krajowych aktów normatywnych, dotyczących zwalczania terroryzmu.
Przykładem takiej aktywności jest właśnie ustawa o działaniach antyterrorystycznych. Dyskusja nad kształtem ustawy dopiero się początkuje. Wzbudza ona pewne kontrowersje, z jednej bowiem strony państwo gwarantować powinno bezpieczeństwo i konstytucyjne gwarancje wolności i równości obywatelom, z drugiej zaś — w pewnych okolicznościach — muszą one zostać ograniczone w imię walki z terroryzmem i jego przejawami.
Elementem dyskusji, o której mowa, jest też niniejsza publikacja, odnosząca się do ustawowych regulacji w zakresie działań antyterrorystycznych w Polsce, na tle ogólnej charakterystyki współczesnych zagrożeń terrorystycznych i prawnych i poręcznych aspektów zwalczania terroryzmu w Europie i na świecie.
