Recenzja Wacława Krupińskiego w „Dzienniku Polskim”
„Od dawna czytam felietony Krzysztofa Orzechowskiego z wielką uwagą. Teraz, zgromadzone w jeden tom, brzmią jeszcze inaczej. Widać, iż jest w nich i zapis otaczającego nas świata, i osobliwa empatia kogoś, kto widział i przeżył dużo. Pisane są na dodatek z tak niemodną dziś elegancją, którą bardzo lubię i cenię. Książka dla ludzi myślących i – wrażliwych”.
Józef „Żuk” Opalski
„Felietony Krzysztofa Orzechowskiego pisane są z miłości do teatru. Autor porusza tematy bardzo przeróżne – czy będą to np. Zwyczaje świąteczne, czy los osób niepełnosprawnych –za każdym razem rozpatruje je w aspekcie sztuki teatralnej. Czerpiąc z wieloletniego doświadczenia, stawia pytania stanowcze, trudne, nieraz mówi ostro,zawsze życzliwie – z troską o dziedzinę sztuki, której poświęcił życie”.
Zofia Gołubiew
„Krzysztof Orzechowski zna teatr od tylu podszewek, iż każdy jego tekst odsłania kulisy jakiegoś z reguły słabo dostrzeganego problemu. Jednocześnie Orzechowski nie jest fundamentalistą, teoretykiem, zwolennikiem jedynej stosownej estetyki. Reaguje spontanicznie: jeśli coś go zachwyca – to zniewala, jeśli irytuje – to irytuje. Jego felietony to felietony praktyka, który szuka źródeł awarii i pomyłek, lecz z radością wita sukcesy i udane spektakle. Książka dla tych, którzy lubią myśleć o teatrze jako o wielu zwierciadłach, w których ogląda się świat”.
Maciej Wojtyszko
„Książka Krzysztofa Orzechowskiego to niezwykła wyprawa nie tylko w cenną i godną utrwalenia przeszłość teatru, lecz także w jego jednakowo ważną aktualność. To właśnie z połączenia tych dwóch czasów – minionego i dzisiejszego – rodzi się głęboki sens zapisanych tu przemyśleń”.
Anna Burzyńska
