Mierzenie się z esejem to książka o tym, jak zakorzeniał się esej literacki w polskiej świadomości literackiej XX wieku, jak pisywali o tej formie badacze i krytycy, a także jak różnie pojmowany jest sam termin „esej".
Autorka proponuje przyjęcie modelu teoretycznego gatunku oraz prezentuje hipotezy dotyczące ewolucji form wyprowadzanych z eseju. Część zatytułowana obecność eseju w literaturze polskiej to historyczne ujęcie zagadnienia.
Autorka przyjęła założenie, iż świadome pisanie esejów – jako utworów widocznie odróżniających się od innych – datuje się od lat dwudziestych minionego wieku. Odrębną, równolegle wyodrębniającą się kwestią było zakorzenianie się nazwy „esej" w świadomości uczestników polskiego życia literackiego i zróżnicowane propozycje określenia jej zakresu.
W części nazwanej W kręgu teorii znalazło się pięć przekrojowych ujęć eseju, traktowanego już jako określony model genologiczny. Analizując przeróżne stanowiska teoretyczne, a także obserwując współczesne tendencje językowe, Autorka przedstawiła najpierw nieporozumienia terminologiczne i zaproponowała (w celu zyskania efektywności komunikacyjnej) uściślenie desygnatu nazwy.
Ukazała niełatwe z dzisiejszego punktu widzenia uwarunkowania orzekania o literackości eseju, a także rozpowszechnianie się form pisarskich, wykształcających się z eseju literackiego w jego konwencjonalnej postaci (wciąż zyskującej nowe realizacje tekstowe).
Recenzja książki ukazała się w czasopiśmie „Forum Akademickie" 2013, nr 4 (recenzja książki dostępna pod adresem: www.forumakademickie.pl)
