W publikacji podjęto problematykę wyrównywania szans edukacyjnych. Pierwsza część pracy mieści rozważania natury terminologicznej. Autorka dokonuje w niej próby zdefiniowania polityki wyrównywania szans edukacyjnych, którą to dziedzinę życia społecznego umiejscawia w systemie polityki społecznej.
Następnie scharakteryzowane zostały przedsięwzięcia mające na celu wyrównywanie szans edukacyjnych podejmowane po 1989 roku w Polsce. W tym w szczególności omówiono cele i założenia reformy edukacyjnej z 1999 roku, a także jej kontynuację w postaci zmiany podstawy programowej kształcenia ogólnego, którą dekadę później zainicjowano w placówkach szkolnych.
W dalszej części publikacji przedstawiono instrumenty, którymi dysponuje publiczna polityka społeczna w celu wyrównywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży z rodzin dotkniętych zjawiskiem ubóstwa. Narzędzia te zostały podzielone na dwie grupy (skierowane do rodziny ucznia i do niego samego) i szczegółowo opisane z uwzględnieniem sytuacji prawnej.
Pracę zamykają kwestie związane z wielosektorowością w aktywnej polityce wyrównywania szans edukacyjnych. W związku z tym,wykorzystywane przez sektor państwowy mechanizmy zdają się nie przynosić zakładanych rezultatów autorka oferuje, aby działalność posiadającą na celu wyrównywanie szans edukacyjnych podejmowały też podmioty rynkowe, a także organizacje pozarządowe.
Publikacja adresowana jest do osób zainteresowanych materią polityki społecznej, decydentów politycznych, w tym szczególności przedstawicieli władz samorządowych oraz instytucji II i III sektora.
