Niniejsza praca jest próbą zbadania obrazu Hannibala istniejącego w literaturze antycznej. Obraz ten można podzielić na trzy podobrazy. Hannibal dla Rzymian jest w głównej mierze Punijczykiem, następnie wrogiem i w dalszej kolejności wodzem.
Nacechowanie poszczególnych etapów postrzegania zmienia się od negatywnego po wręcz pozytywny. Hannibal jako Punijczyk opisany w rozdziale pierwszym "Hannibal Poenus" to obcy, spadkobierca Fenicjan, przeciwieństwo "standardowego" Rzymianina, obdarzony zestawem cech kontrastujących z rzymskimi.
Ważne jest tu rozróżnienie pomiędzy negatywnym terminem "Punijczyk", a całkiem neutralnym i w niektórych kontekstach wręcz pozytywnym "Kartagińczyk". Ten fragment obrazu Hannibala pozostał poddany największej typizacji i podatny był na wszelkie manipulacje.
Hannibal-wróg omówiony w rozdziale drugim "Hannibal hostis" to człowiek okrutny i budzący strach, niezwykle używany jako retoryczne "exemplum". Podobraz wodza zanalizowany w rozdziale trzecim "Hannibal dux" bazuje zaś na roztropności, przemyślności i doświadczeniu, co niejednokrotnie stanowiło podstawę porównania z Hannibalem, pełniącego przede wszystkim funkcję laudacyjną.
Owe porównania stanowią osobną kategorię, kreującą obraz Kartagińczyka, w ramach której można wyznaczyć koncept "Hannibal Romanus" czy również "novus Hannibal", przedstawioną w rozdziale czwartym "Alter Hannibal".
Obraz Hannibala różni się w zależności od rodzaju literatury – poezja posługiwała się swobodniej niż historiografia osobą Kartagińczyka –, a także czasu powstania. U schyłku republiki akcentowano podobraz wroga, w czasach Augusta Punijczyka, a w epoce cesarstwa wodza.
Praca adresowana jest do osób zainteresowanych historią i literaturą starożytną – filologów konwencjonalnych i historyków starożytności.
