Prezentowana książka stanowi pierwsze naukowe ujęcie dziejów unickiej diecezji przemysko-samborskiej, funkcjonującej w warunkach polsko-ruskiego pogranicza etniczno-kulturowego, będącej najdalej wysuniętą na zachód częścią metropolii kijowskiej.
Obejmuje okres od ogłoszenia unii brzeskiej (1596), które zapoczątkowało cykl zjednoczenia Kościołów na terenie eparchii przemyskiej, do pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej, kiedy jej obszar znalazł się pod władzą Habsburgów.
W pracy ukazano mozaikę zagadnień składających się na powstanie i dzieje unickiej eparchii przemyskiej, począwszy od oddziaływania polityki władców Rzeczypospolitej na kształtowanie się sytuacji wyznaniowej na omawianym terytorium i konfliktu prawosławno-unickiego, poprzez przeobrażenia struktury terytorialnej diecezji, tworzenie i ewolucję głównych instytucji eparchialnych, po problemy duchowieństwa parafialnego.
Nie jest to jednak obraz statyczny, ponieważ prezentuje złożoność i dynamikę zachodzących procesów, których częścią stali się konkretni ludzie – z ich cnotami, słabościami oraz zdolnościami do sprostania stawianym przed nimi zadaniom.
