Kazachstan, zamieszkały obecnie przez ponad 100 narodowości, odgrywał w okresie sowieckim rolę swoistego laboratorium, w którym przeprowadzano gigantyczne eksperymenty społeczne. Po brutalnej kolektywizacji i sedentaryzacji koczowników w latach 1931–1933 do kraju kierowano kolejne deportacje: Polaków i Niemców z Ukraińskiej SRS w 1936 roku, Koreańczyków z Dalekiego Wschodu w 1937 roku i „narodów ukaranych" z Kaukazu w latach 1943–1944.
Ostatnia obszerna fala migracyjna z przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych wiązała się z ogłoszonym przez Chruszczowa projektem „oswajania celiny". Towarzyszyła temu stopniowa liberalizacja i zmiana położenia specprzesiedleńców.
W hierarchii etniczno-religijnej Kazachstanu Polacy zajmowali niską pozycję, choć starali się ten stan rzeczy poprawić za wszelką cenę. Nie posiadając możliwości uczestnictwa w ogromnym „zrywie patriotycznym obszernej Wojny Ojczyźnianej", szukali dla siebie stosownej niszy mitologicznej, a jako katolicy w Kazachstanie przez długie lata byli skazani na funkcjonowanie w podziemiu.
Książka stanowi pierwszą w naszej historiografii próbę tak solidnego osadzenia dziejów polskiej mniejszości w Kazachstanie w miejscowym kontekście historycznym. Wybitna i nad wyraz niezbędna praca, m.in. Dlatego, że nie jest wyłącznie spisem wspomnień i martyrologii Polaków (i innych narodów), ale także udaną syntezą całości zjawiska.
prof. Dr hab. Leszek Zasztowt
