PROBLEM ZADŁUŻENIA W FORMIE OBLIGACJI KORPORACYJNYCH W STREFIE EURO PO KRYZYSIE Celem artykułu jest próba oceny zmian wielkości długu korporacyjnego emitowanego w formie obligacji denominowanych w walucie euro.
Problem ten zyskał nowy wymiar w warunkach szeroko zakrojonej koordynacji działań najróżniejszych organów na rzecz złagodzenia skutków kryzysu i ograniczenia powszechnego ryzyka jego pogłębienia. Jest to pokaźna kwestia dlatego, iż jeszcze nigdy rynki kapitałowe nie były tak silnie skorelowane, co sprzyja prędkiemu przenoszeniu wpływów pozytywnych i negatywnych pomiędzy strefami dominacji poszczególnych walut światowych.
W uzasadnienie wyboru problematyki wpisuje się decyzja o przyjęciu wspólnej waluty, która stała się czynnikiem włączającym krajowe gospodarki w procesy globalizacji, silnie stymulujące rozwój różnych rynków.
Szczególne znaczenie miało rozszerzenie rozmiarów rynków finansowych, co sugerowano w analizach z lat 90 dotyczących integracji monetarnej [Kool 1999, s.1]. Mimo iż miało to sporo negatywnych skutków sprzyjających kryzysowi z 2008 roku, powstała w ten sposób ważna siła napędowa gospodarki światowej o charakterystyce synergicznej.
skutkiem tego stała się konwergencja struktur sfery finansowej wśród członków strefy euro, innych państw Unii Europejskiej, a choćby krajów spoza niej. Dodatkowo zgłaszanie poprzez krajowe i międzynarodowe przedsiębiorstwa potrzeb na te same instrumenty wzmocniło proces rozszerzania podobieństw struktur rynków finansowych.
Dlatego także szeroko rozumiany problem zadłużenia staje się coraz bardziej trwałym elementem gospodarek Europy. Kwestia ta stała się istotnie znaczna po kryzysie z 2008 roku, gdyż wtedy dopiero dostrzeżono jak trudno będzie zabezpieczyć się przed ryzykiem utraty kontroli nad rosnącymi długami (w zróżnicowanych formach) ze szczególnym uwzględnieniem strefy euro.
Głęboko zakamuflowanym tego problemem są zobowiązania korporacyjnych emitentów obligacji, gdyż teoretycznie przedstawiają się one jako istotnie mniej nieprzystępne do opanowania (z powodu widocznie większej ilości wierzycieli) w przypadku długu rządowego.
Analizy w nimiejszym artykule są oparte o przegląd danych pochodzących z okresu przed kryzysem i po nim. Pomocniczo dokonano badań porównawczych pomiędzy warunkami gospodarowania przed i po 2008 rokiem. SUBSYDIARNA POLITYKA W RAMACH PROGRAMÓW OPERACYJNYCH W POLSCE Sformułowana na początku ubiegłego stulecia zasada subsydiarności polityki znalazła po raz pierwszy swoje odzwierciedlenie na płaszczyźnie europejskiej w Traktacie z Maastricht.
Wskazywano w nim na uzasadnienie dla prowadzenia działań, które nie mogą być w wystarczający sposób wykonywane przez państwa członkowskie, a z uwagi na skalę i skutki mogą być lepiej wykonywane przez Wspólnotę [Milczarek 1998].
Odnosi się więc ona do tych dziedzin, w których Wspólnota nie ma wyłączności kompetencji i kiedy wspólne działanie jest należyciejsze i powinno przynieść obszerniejsze efekty z uwagi na jej skalę czy też zróżnicowanie metod posiadających służyć osiągnięciu wspólnego celu.
Politykę regionalną i związane z jej realizacją fundusze można więc uznać za przejaw realizacji zasady subsydiarności, gdyż problemy rozwoju regionalnego stanowią specyfikę danego państwa członkowskiego, a idąc dalej jego regionów, natomiast interwencja organów wspólnotowych ma charakter subsydiarny.
Sprowadza się ona do dostarczenia określonych środków i ustalenia ogólnych standardów interwencji (m.in. Zgodność z politykami horyzontalnymi UE) jak w dodatku budowy metodologii działania (programy operacyjne).
Wdrożenie polityki może być prowadzone przez najróżniejszego rodzaju instytucje, w tym także podmioty prywatne którym zlecone zostaną określone zadania do realizacji. Można na dodatek uznać, że zasada subsydiarności w przypadku realizacji projektu współfinansowanego ze środków publicznych dotyczy sytuacji w której cel projektu nie może być zrealizowany samodzielnie w sposób wystarczający przez podmiot otrzymujący wsparcie a jego realizacja może być widocznie lepsza i przynieść obszerniejsze efekty dzięki pomocy zewnętrznej udzielanej przez trafną instytucję dokonującą oceny i selekcji projektów.
Realizacja tej zasady jest więc zbieżna i pokrywa się z tzw. Efektem zachęty polegającym na udzielaniu wsparcia projektom, które nie pozostały by zrealizowane bez wsparcia ze środków publicznych sporemu powiększeniu zakresu albo przyspieszeniu ich realizacji [Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, 2008, s.
26]. W praktyce w tym zakresie wykonywana jest jednak przede wszystkim selekcja negatywna polegająca na konieczności wykazania, że projekt nie został rozpoczęty przed pozyskaniem przez realizującego informacji,choćby potencjalnie kwalifikuje się on do wsparcia ze środków publicznych.
CERTYFIKACJA MIODÓW JAKO artykułÓW REGIONALNYCH W ŚWIETLE PRZEPISÓW UE Według dyrektywy Rady Europejskiej z 2001 roku odnoszącej się do produkcji miodu (zaktualizowanej w 2014 roku): „miód jest naturalnie słodką substancją tworzoną przez pszczoły Apis mellifera z nektaru roślin lub wydzielin żywych części roślin albo wydzielin owadów wysysających żywe części roślin, zbieranych poprzez pszczoły, przerabianych poprzez łączenie niepowtarzalnych substancji z pszczół, składanych, odwodnionych, gromadzonych i pozostawionych w plastrach miodu do dojrzewania." [Dyrektywa Rady 2001/110/WE].
W Europie od lat widoczna jest tendencja powrotu do natury i tradycji. Kupujący początkowo zafascynowani produktami efektownie wyglądającymi i ładnie opakowanymi, dziś coraz pokaźniejszą uwagę przywiązują do tego, co i jak spożywają.
Dość mają żywności bez smaku i zapachu, produkowanej masowo, z dodatkiem licznych konserwantów i polepszaczy. Na obszarze Unii Europejskiej konsumenci prawidłowo znają i identyfikują pojęcie artykułów regionalnych.
Objęte unijnym systemem ochrony produkty rolno-spożywcze cieszą się wielkim szacunkiem, są poszukiwane na rynku, a zakupić je można jedynie w najkorzystniejszych sklepach i to za wysoką cenę. Żółto-niebieskie logo, zastrzeżone dla zarejestrowanych i bronionych prawem artykułów regionalnych, jest rozpoznawalnym przez wielu wyznacznikiem jakości i smaku.
Polscy producenci żywności na dodatek ubiegają się o włączenie do tego prestiżowego systemu, zgłaszając markowe wyroby do rejestracji. Reprezentowane są tu praktycznie wszystkie kategorie środków spożywczych, jednak najliczniejszą grupę stanowią miody.
Nie powinno w tym być nic dziwnego, w końcu najpierw bartnictwo, a następnie pszczelarstwo było rzemiosłem, którym od za każdym razem parały się narody słowiańskie. Dlatego również tyle artykułów pochodzących z pasieki zostało zgłoszonych do unijnej rejestracji w celu ochrony konwencjonalnych metod ich pochodzenia i wytwarzania [Kamińska 2007, s.28-34].
Celem artykułu jest przedstawienie obowiązujących wymogów, które powinny spełniać miody regionalne i tradycyjne w Unii Europejskiej. Praca powstała w oparciu o analizę dostępnej literatury i artykułów naukowych, a także dyrektyw i innych przepisów prawnych obowiązujących w Unii Europejskiej.
wykorzystanie ŚRODKÓW PROGRAMU PROW 2014-2020 W ASPEKCIE SYSTEMÓW UTRZYMANIA BYDŁA MLECZNEGO W 2013 roku nastąpiło porozumienie między Radą Unii Europejskiej, Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w sprawie reformy wspólnej polityki rolnej (Chyłek 2012,s.24-29).
Od 2014 roku pozostały stopniowo wprowadzane nowe zasady przekazywania środków finansowych z budżetu Unii Europejskiej w zasięgu Wieloletnich Ram Finansowych 2014 - 2020. Wdrażanie zmian dotyczących WPR pozostało skoordynowane z siedmioletnim planem finansowym Unii Europejskiej.
Zmiany W unijnej polityce rolnej są skutkiem wyjścia naprzeciw współczesnym wyzwaniom dla rolnictwa takim bezpieczeństwo żywności, zmiany klimatyczne, trwały wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy na obszarach wiejskich.
W obrębie I filaru WPR zwrócono szczególną uwagę na konieczność większego uzależnienia 'wysokości dopłat bezpośrednich od zamożności rolników i dbania o środowisko naturalne (Gruchelski, Niemczyk 2013, s.36)7.
W kierunku polityki rozwoju obszarów wiejskich w latach 2007-2013 wyznaczono wzrost konkurencyjności sektora rolnego i leśnego, udoskonalenie stanu środowiska i terenów wiejskich, udoskonalenie, jakości życia mieszkańców terenów wiejskich, a także wspieranie gospodarki wiejskiej oraz inicjatywa wspólnotowa LEADER(Marciniak 2014, s.33-39;Nurzyńska 2013,s.98-103).
Z kolei, jeśli chodzi o kwestie wyodrębnionych priorytetów na lata 2014-2020 to można wyodrębnić: wspieranie transferu wiedzy i innowacji, wzmocnienie konkurencyjności rolnictwa i stabilna gospodarka leśna, promocja organizacji łańcucha żywnościowego i zarządzania ryzykiem, przywracanie, utrzymanie i wzmocnienie ekosystemów, promowanie efektywności w gospodarowaniu zasobami i przejście na gospodarkę niskoemisyjną i wspieranie włączenia społecznego, walka z ubóstwem i rozwój gospodarczy na obszarach wiejskich.
Państwa członkowskie Unii Europejskiej powinny dokonać podziału w zależności od priorytetu pokaźności. Kwestie związanie z Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich są dodatkowo związane z cechowaniem zwierząt, a także ich właściwym dobrostanem.
Są one jednym z składników zawartych w Kodeksie prawidłowej Praktyki Rolniczej, co określa stan, w którym zaspokojone są behawioralne i fizjologiczne potrzeby zwierząt, a także zapewniony adekwatny poziom opieki i komfort bytowy.
W związku z tym, stawiane są coraz większe wymagania dla pomieszczeń inwentarskich, systemów chowu i żywienia zwierząt. Coraz częściej, również i klienci zwracają obszerniejszą uwagę na warunki, w jakich utrzymywane są zwierzęta, z których produkowane są produkty trafiające na półki sklepów.
MOTYWOWANIE PRACOWNIKÓW W UNII EUROPEJSKIEJ Człowiek jest najważniejszą wartością firmy. Załoga staje się, zatem siłą napędową przedsiębiorstwa, a co z tym związane, stanowi jego przewagę konkurencyjną.
To właśnie pracownicy stawiani są na pierwszym miejscu. Ważnym elementem sprawnego zarządzania zasobami ludzkimi w przedsiębiorstwie jest motywowanie pracowników, czyli pobudzanie i podtrzymywanie wewnętrznej siły.
Jest to dodatkowo to, co wywołuje, ukierunkowuje i podtrzymuje zachowania ludzi. Znaczenie motywacji jest niepodważalne. Jest ona uznawana za jedną z głównych funkcji kierowania. Ponadto poziom motywacji jest czynnikiem wzrostu wydajności pracy.
Zależy od niego osiąganie znaczących rezultatów w pracy. ANALIZA SYTUACJI ENERGETYCZNEJ W PAŃSTWACH CZŁONKOWSKICH UNII EUROPEJSKIEJ -czynników rozwoju gospodarczego. Dlatego nowa europejska polityka energetyczna musi być z jednej strony ambitna, konkurencyjna i długookresowa, a z drugiej strony musi być też rozsądna, przemyślana i korzystna dla wszelkich państw członkowskich.
istotne jest zatem, żeby Unia Europejska podejmowała obszerne wyzwania energetyczne, przed którymi obecnie stoimy, tj. Coraz większe uzależnienie od importu, nacisk na dostęp do zasobów energetycznych, zmiana klimatu, a także dostęp do stabilnej, bezpiecznej energii dla wszystkich użytkowników.
UE wdraża ambitną politykę energetyczną, która swoim zakresem obejmuje pełny zakres źródeł energii, od paliw kopalnych (ropa, gaz i węgiel) po energię atomową i odnawialną (energia słoneczna, wiatrowa, biomasa, geotermalna, wodno-elektryczna i pływowa) w celu wywołania nowej rewolucji przemysłowej, która przekształci gospodarkę w niskoenergetyczną, gwarantując jednocześnie większe bezpieczeństwo, konkurencyjność i stabilnie zużywanej poprzez nas energii.
Zatem wyjątkowo istotne staje się ustalenie równowagi pomiędzy rywalizującymi ze sobą wyzwaniami w dziedzinie energetyki, przykładowo konflikt pomiędzy tworzeniem konkurencyjnego rynku energii, a kosztownymi wymogami w dziedzinie obniżania emisji gazów cieplarnianych, co jest konsekwencją obecnych możliwości technicznych i bezkompromisowcowych.
Należy ponadto wypracować wspólne stanowisko w ramach prowadzenia solidarnej polityki zewnętrznej. Będzie to realne tylko przez wypracowanie spójnej strategicznej polityki klimatyczno – energetycznej państw członkowskich UE.
Europa w coraz większym stopniu uzależniona jest od importu ropy i gazu przy jednoczesnym stale rosnącym zapotrzebowaniu na te surowce. Problemem staje się więc brak zróżnicowania źródeł energii i kwestia bezpieczeństwa jej dostaw, związana bezpośrednio z rozmiarem zewnętrznych działań UE [Leveque, Glachant i inni, 2014].
równocześnie przed państwami członkowskimi stoi konieczność budowy konkurencyjnych wewnętrznych rynków energetycznych i powiększenia racjonalizacji zużycia energii [Tatarzyński 2007, s. 2]. Na dodatek Unia reaguje na problemy o charakterze globalnym, które wynikają z zachodzących zmian klimatycznych.
z całą pewnością wszystkie państwa UE chcą dążyć do celu, jakim jest redukcja emisji CO2. Natomiast różnią się tym, w jaki sposób należy to osiągnąć. Na ogół strategia ograniczania negatywnych zmian klimatycznych musi być efektywna globalnie i nie może w obszernym stopniu ograniczać rozwoju gospodarczego i dobrobytu społeczeństw.
Dlatego w ramach polityki klimatyczno – energetycznej UE w pierwszej kolejności należy ustalić priorytety celów, które należy osiągnąć w pierwszej kolejności, bowiem wszystkich zadań nie da się zrealizować, m.in.
ze względu na ograniczoność zasobów.
