Praca podejmuje problematykę ekonomii dobrobytu, a więc działu ekonomii zajmującego się próbą odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób maksymalizować sprawność ekonomiczną w rozmiarze społecznym. Przedmiotem analizy jest sugestia wysunięta przez przedstawiciela szkoły austriackiej, Murraya Newtona Rothbarda.
W teorii tej przyjmuje się,słusznym rozwiązaniem problemu racjonalności porządku ekonomicznego jest przydzielenie absolutnych praw własności i autowłasności wszystkim osobom zdolnym do ich posiadania, przy czym przedmiotem własności prywatnej miałyby być wszystkie dobra rzadkie.
Wcielenie w życie zasad tej libertariańskiej teorii sprawiedliwości ma być warunkiem wystarczającym do osiągnięcia największej możliwej wydajności ekonomicznej. Oznaczałoby to,między sprawnością ekonomiczną a tak pojętą sprawiedliwością nie zachodzi żaden konflikt.
Tak interpretowana austrolibertariańska ekonomia dobrobytu zostaje zaprezentowana w perspektywie historii myśli ekonomicznej. Po przedstawieniu austriackiej argumentacji przeciwko socjalizmowi jako pierwszego z dwóch skrajnych wariantów prawnowłasnościowych przystępuje się do krytyki drugiego z nich, a więc typu libertariańskiego.
Autor pracy podejmuje polemikę z tezą austrolibertarian, skupiając się na czterech metodologicznych zagadnieniach: pojęciu dobrowolnej i wzajemnie dobrej podmiany, pojęciu ryzyka i preferencji, znanych z teorii gier dylematach społecznych i kategorii własności intelektualnej.
