W książce zaprezentowano portrety Stanisława Konarskiego, zakonnika pijara, zasadniczego statysty XVIII stulecia. Ze względu na swe zasługi bywał on w ciągu minionych 250 lat niejednokrotnie uwieczniany z użyciem technik: rysunkowych, malarskich, graficznych czy rzeźbiarskich.
Nigdy dotąd nie próbowano jednak zebrać tych podobizn i przebadać jako określonego zbioru. Zasobność konterfektów powinna umożliwiać poznanie wizerunku duchownego, lecz wraz z narastającą liczbą przedstawień obraz jego fizjonomii i sylwetki zdaje się zacierać.
Zamiast przybliżenia, raczej się oddala, pozostawiając różnorodne wątpliwości. Cel podejmowanych badań był więc następujący: zgromadzić jak najszerszy zasób zachowanych portretów Konarskiego, następnie poddać je analizie, zezwalającej wyznaczyć dzieła oryginalne, pierwsze, które powstały za jego życia lub niedługo po śmierci, a wytwarzane były poprzez artystów, mających okazję poznać go osobiście.
To właśnie te prace winny stanowić podstawę do refleksji nad rzeczywistym wyglądem pijara, przy potrzebnym w tym przypadku uwzględnieniu najróżniejszych konwencji portretowych, wykazujących niekiedy skrajnie odmienne dążenia, w kierunku bądź to weryzmu, bądź to idealizacji modela.
Natomiast wszystkie późniejsze podobizny Konarskiego, których autorzy mogli polegać już tylko na konterfektach pozostawionych poprzez poprzedników, należało rozważyć właśnie jako problem naśladowania określonych wzorów, dróg ich przejmowania i sposobów powielania.
Wzorów odtwarzanych ze różną wnikliwością i z różnorodnym stopniem artystycznych uzdolnień, co często prowadziło do coraz większych uogólnień, przekształcających portret indywidualny w wyzbyty wierności i dosłowności wizerunek "uniwersalny"? zakonnika znakomitego, pełnego wiary i wiedzy, ucieleśniającego najwyższe wartości.
