Ponownie narodzisz się w jakimś łonie, ponownie ukształtuje się twój szkielet, ponownie trafi ta właśnie stronica do tych samych twoich dłoni, ponownie przemierzysz wszystkie godziny aż do godziny twej niepojętej śmierci [Borges, Doktryna cykli].
Sformułowanie Jorge Luisa Borgesa wyciąga inspirującą siłę Nietzscheańskiej myśli o wiecznym powrocie, a równocześnie uwypukla jej przenikliwy i dojmujący charakter. Zdanie sobie sprawy z możliwości takiego powtórzenia może prowadzić do zakwestionowania oczywistości naszego trwania w czasie, wyobcowuje nas z nas samych.
Idea wiecznego powrotu skłania do zadania pytania, które od tej pory powinno nam towarzyszyć bezustannie: „Czy chcesz tego jeszcze raz i jeszcze niezliczone razy?". Hanna Buczyńska-Garewicz, komentując chyba najmocniej znane wyrażenie tej idei – paragraf 341 Wiedzy radosnej – twierdzi, że na to pytanie można odpowiedzieć dwojako: wściekłością „zgrzytania zębami" lub „boską radością powtórzenia", która rodzi się wraz z umiłowaniem wiecznego powracania losu.
Monografia Boska radość powtórzenia. Idea wiecznego powrotu ponawia pytanie o filozoficzne znaczenie Nietzscheańskiej idei wiecznego powrotu w przekonaniu, iż wywołane w ten sposób odpowiedzi będą widoczne nie tylko dla badaczy pism Nietzschego, lecz także dla wszelkich zainteresowanych problemem ludzkiego istnienia w czasie.
Prezentowana praca jest próbą, z jednej strony, ustosunkowania się do obecnych w literaturze interpretacji „myśli przepaścistej", poddania ich refleksji i krytyce, z drugiej – pokazania nowych możliwości jej rozumienia.
Obok rozważań filozoficznych oferuje rozważania filologiczne, które porządkują system pojęć związanych z kategorią czasu w języku greckim, a także w literaturze greckiej..
