Nowa Huta, choć oficjalnie liczy zaledwie nieco ponad 60 lat, należy do najbardziej wyrazistych i bogatych semantycznie przestrzeni Krakowa. Aktualnie, gdy minęły już ponad dwie dekady od oficjalnego końca PRL, jest wciąż ciekawym tematem dyskursu publicznego w jego wielu różnych wymiarach, podobnie jak wówczas, gdy powoływano ją do życia jako modelowe miasto socjalizmu i miejsce akcji pokaźnej opowieści o budowie Nowego Jutra.
Kategoria wyobraźni społecznej, wybrana tu jako podstawowy punkt odniesienia, nie tylko pozwala rozpoznać komplet najważniejszych znaków, symboli i mitów, za pomocą których był (i jest) konstruowany obraz dzielnicy, ale także zwraca uwagę na sposób i skutek ich zastosowania, nie unikając równocześnie fundamentalnego, choć często niewygodnego pytania o przyczyny ich akceptacji, modyfikacji bądź także odrzucenia.
