Zwyczaj, czyli praktykowane w danej społeczności wzory zachowań, stanowi po dziś dzień źródło prawa, czyli jest jednym z uwielbianych sposobów tworzenia norm prawnych w społeczeństwie. W odróżnieniu od ustawy, która jest współcześnie w przeważającej większości państw podstawowym źródłem prawa i powstaje z woli ich organów władzy, zwyczaj rodzi się w łonie praktykującej go wspólnoty, na podstawie głównie milczącej zgody jej członków.
W dzisiejszym systemie prawnym, w porównaniu z ustawami, zwyczaje pełnią w ogólności funkcję uzupełniającą i pomocniczą. Ich rola, choć raczej drugorzędna, jest na tyle znaczna, aby podjąć badania nad istotą, genezą i funkcją zwyczaju jako źródła prawa.
W tym zakresie pokaźne znaczenie ma refleksja historyczno-prawna, która pozwala lepiej aniżeli inne podejścia badawcze przedstawić podstawowe jego cechy i rolę sprawowaną w systemie rozmiaru sprawiedliwości. Główną tezą autora jest stwierdzenie, że zwyczaj był podstawowym źródłem prawa miejskiego w Polsce od XVI do XVIII wieku, w trakcie gdy rola innych źródeł, w szczególności pisanych, schodziła na drugi plan.
Z recenzji prof. Dr. Hab. Wacława Uruszczaka
