Bezpieczeństwo w komunikacji lotniczej już od lat 60. Ubiegłego wieku stało się priorytetem dla społeczności międzynarodowej czego wyrazem było wprowadzenie tzw. Tokijsko-hasko-montrealskiego systemu prawa w ochronie lotnictwa cywilnego.
11 września 2001 r., kiedy to terroryści wykorzystując statki powietrzne dokonali zamachu na World Trade Center w Nowym Jorku, stał się cezurą w całości zmieniając podejście do bezpieczeństwa w komunikacji lotniczej i jej ochrony.
Na szczeblu globalnym, regionalnym i krajowym wprowadzono słuszne do zagrożeń systemy ochrony rozumiane jako połączenie sił i środków w celu utrzymania bezpieczeństwa przed aktami bezprawnej ingerencji, w tym atakami terrorystycznymi.
Udaremnione zamachy z wykorzystaniem płynnych substancji wybuchowych w Londynie w 2006 r. Czy udane wejście Nigeryjczyka Umara Faruka Abdulmutallaba z materiałem wybuchowym na pokład samolotu lecącego z Amsterdamu do Detroit w 2009 roku wskazują, iż mimo wprowadzonych systemów ochrony i podejmowanych wysiłków służb ochrony zagrożenia te nadal pozostają aktualne.
W systemie ochrony lotnictwa cywilnego podmiot jest elementem kluczowym – jednocześnie podmiot bezpieczeństwa, podmiot zagrażający bezpieczeństwu, jak i podmiot odpowiedzialny za to bezpieczeństwo. Podmiot bezpieczeństwa w obiektywnym rozmiarze usytuowany jest w centralnym miejscu systemu ochrony oraz w mocnym środowisku bezpieczeństwa, w którym funkcjonują również potencjalni sprawcy czynów przestępnych, jak i pracownicy służb odpowiedzialni za zapewnienie bezpieczeństwa.
Środowisko bezpieczeństwa będzie zatem w oczywisty sposób determinowało podjęte środki ochrony (możemy sobie wyobrazić środowisko skrajnie niebezpieczne w rozumieniu Hobbesa albo na przeciwległym biegunie środowisko w pełni bezpieczne, jak idealistyczne środowisko liberalizmu Kanta), jednak newralgicznym elementem jest w tym systemie człowiek.
Właściwe przygotowanie kadr w ochronie lotnictwa cywilnego jest czynnikiem gwarantującym osiągnięcie celu ochrony (stanu bezpieczeństwa) nawet w skrajnie niebezpiecznym środowisku. Oczywiście natura systemu sprawia, iż nie ma systemów w 100% gwarantujących bezpieczeństwo, jednak niewłaściwe przygotowanie kadr może ten poziom jeszcze pokaźnie ograniczyć.
Tą problematyką zajęli się autorzy tekstów niniejszej monografii, przekrojowo analizując przygotowanie kadr w ochronie lotnictwa cywilnego w aspektach formalnym, socjopedagogicznym i merytorycznym.
