Niniejsza praca ma konwencjonalny układ treści, składa się z dziewięciu rozdziałów. W rozdziale pierwszym zaprezentowano antropolingwistyczną płaszczyznę wyłonienia się u ludzi języka. W rozdziale drugim opisano przyjęte rozstrzygnięcia terminologiczne dotyczące kompetencji językowej i komunikacyjnej.
W kolejnym rozdziale skupiono się na rozwoju języka dziecka w ontogenezie, a przeważnie na etapach rozwoju intencji komunikacyjnej, przywołując teorię Hallidaya (1970) i Brunera (1977). Dalsza część pracy posiada charakterystykę języka i komunikacji osób ze spektrum autyzmu (autyzm wczesnodziecięcy oraz zespół Aspergera).
Następnie przedstawiono autorskie założenia koncepcji reorientacji intencji komunikacyjnej oraz kształt programu związanego z rozwijaniem kompetencji komunikacyjnej osób ze spektrum autyzmu. W przedostatnim rozdziale o charakterze metodologicznym przedstawiono własne badania nad interakcją językową dzieci ze spektrum autyzmu, skupiając się z zasady na funkcji fatycznej, wyłaniającej się w sytuacjach komunikacyjnych.
W świetle powyższych zagadnień podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, jakie czynniki mechanizmu interakcji stanowią bazę do rozwoju komunikacji, zanim rozwinie się mowa werbalna, i jak ukazuje się ich rozkład w wybranych zaburzeniach ze spektrum autyzmu, takich jak autyzm wczesnodziecięcy i zespół Aspergera.
W tej części pracy zaprezentowano również wnioski, które wyłoniły się z owych badań,, a także dokonano ich omówienia. Publikacja adresowana jest do językoznawców, logopedów, terapeutów, osób które zawodowo zgłębiają tajemnice języka i komunikacji, jak dodatkowo studentów planujących pomagać dzieciom dotkniętym zaburzeniami autystycznymi i ich rodziców i opiekunów.
