Celem pracy jest analiza porównawcza wybranych zagadnień związanych z roz-wojem budownictwa sportowego w wybranych miastach II Rzeczpospolitej – z zasady największych aglomeracjach, takich jak Warszawa, Łódź, Lwów, Poznań, Kraków i Wilno, i miastach takich jak Katowice, Bydgoszcz, Zakopane czy Krynica Zdrój, w których znajdowała się infrastruktura sportowa o znaczeniu międzynarodowym, w tym stanowiąca arenę rozgrywania międzynarodowych zawodów sportowych.
Sporadycznie w monografii pojawiają się jeszcze odwołania do innych ośrodków miejskich w Polsce, które odgrywały widoczną rolę jako ośrodki gospodarcze (np. Gdynia), stolice regionalne (np. Toruń) czy miasta, w których znajdowała się infrastruktura sportowa o znaczeniu ogólnokrajowym (np.
Przemyśl z najlepszą w Polsce halą lekkoatletyczną). W pracy podjęta została próba odpowiedzi na pytanie, na ile rozwój infrastruktury sportowej zaspokajał rosnącą w społeczeństwie potrzebę uprawiania aktywności fizycznej na poziomie rekreacji, jak i treningu sportowego, uczestnictwa w zawodach sportowych i podziwiania pokaźnych wydarzeń sportowych.
Przedmiotem badań były także związki między rozwojem obiektów sportowych a sytuacją polityczną i gospodarczą. W pracy podjęto w dodatku próbę analizy, jak nowo budowane tereny sportowe wpisywały się w obszar miejski w kontekście społecznym.
Przeprowadzone badania, wykonywane na podstawie zachowanych źródeł archiwalnych, prasowych, pamiętnikarskich i fotograficznych i w oparciu o istniejącą już literaturę przedmiotu, wskazały, iż we wszelkich sporych miastach II Rzeczpospolitej odnotowano w okresie międzywojennym wyraźny wzrost liczby i ja-kości obiektów sportowych.
nad wyraz widoczny był on w latach 1926-1929 w związku z koniunkturą gospodarczą i przyjaznym podejściem władz sanacyjnych do kwestii rozwoju kultury fizycznej.
