Niniejsza monografia adresowana jest do coraz liczniejszego grona badaczy bezpieczeństwa i rekomenduje jego badanie w perspektywie securitologicznej osadzonej w filozofii bezpieczeństwa i cybernetyce społecznej.
Autorzy czerpiąc zarówno z metod filozoficznych (metoda semiotyczna, metoda fenomenologiczna), jak i typowo z takich nauk jak cybernetyka i teoria systemów, posługują się ich twierdzeniami i językiem.
Tym sposobem budują i wykładają innowacyjną securitologię w oparciu o twierdzenia i terminy zapożyczone z logiki informacyjnej i teorii systemów autonomicznych. Zapożyczają, powielają i starają się adaptować ich kategorie, które równocześnie próbują ukonkretniać w odniesieniu do podstawowego problemu, jakim jest bezpieczeństwo wiązane z taką pieczą, kontrolą i nadzorem, a także sterowaniem, które pozwalają na trwanie, przetrwanie i rozwój oraz doskonalenie dowolnego systemu.
Takie podejście badawcze wynika z metodologicznego założenia, iż sądy o pewnej nauce nie mogą być rozważane w języku tej nauki, ale w jej metajęzyku, zwanym także „metanauką". Jednocześnie starają się wykazać, iż to właśnie program badawczy filozofii bezpieczeństwa i cybernetyki społecznej może stanowić metanaukę w stosunku do securitologii i tworzyć pomost łączący dyscypliny ogólne i abstrakcyjne i dyscypliny szczegółowe i konkretne.
Perspektywa ta zdaje się zbliżać przeróżne badania bezpieczeństwa do paradygmatu nauki o walorach wiedzy o wysokim usystematyzowaniu logicznym, uteoretycznieniu i mocy eksplanacyjnej, a także prognostycznej i wysokim stopniu ścisłowości, a także pewności itd.
(schemat Poppera). Zbliżanie to pozwala porzucać etap wiedzy często potocznej i rozmytej o bezpieczeństwie, jej aporie i niski stopień ścisłości, a także słabe uzasadnienie. Tym samym pozwala zbliżyć securitologię do nauki dojrzalszej pod względem teoretycznym i metodologicznym.
