Badania nad organizacją i funkcjonowaniem dworów władców świeckich i kościelnych w poszczególnych monarchiach łacińskiej Europy w późnym średniowieczu posiadają już długą tradycję historiograficzną, a co z tego wynika – obszerną literaturę.
Tymczasem dotąd uwadze historyków zdawał się umykać dwór sporych mistrzów krzyżackich, czyli władców państwa zakonnego w Prusach. Wynikało to zapewne z przekonania badaczy, iż – z racji jego specyfiki ustrojowej – instytucja taka mogła tam występować jedynie w stanie szczątkowym.
Tymczasem przeprowadzona poprzez autorów niniejszej pracy analiza zachowanych materiałów źródłowych z XIV i XV w. Pozwoliła stwierdzić, iż dwór znacznych mistrzów krzyżackich, biorąc pod uwagę siedzibę władcy, występujących w jego otoczeniu świeckich (dworzanie, urzędnicy, duchowni, obsługa), zwyczaje, rozrywki czy też ożywione kontakty zagraniczne niemal w każdej dziedzinie dorównywał najistotniej znanym ówczesnym dworom monarchów zachodnioeuropejskich.
Jedyną wyraźną różnicą był zrozumiały brak w bliskim otoczeniu zwierzchników Zakonu pań i dzieci. Autorzy prezentowanej książki podjęli próbę udzielenia odpowiedzi na dwa kluczowe pytania: jak wyglądała i jak funkcjonowała malborska siedziba wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego i kto wchodził w skład ich najbliższego otoczenia.
Analiza źródeł pozwoliła wykazać, że wśród osób świeckich na stałe przebywających przy zwierzchnikach Zakonu byli dworzanie (dienerzy), czyli młodzi ludzie pochodzący z rodzin rycerskich (nie tylko z Prus, lecz także z innych obszarów Europy), urzędnicy (komornicy, podkomornicy, podczaszowie, stolnicy, krajczowie, zarządcy dworu/ochmistrzowie czy także sędziowie dworu), jak ponadto heroldowie bądź lekarze.
Rozrywkę zapewniali wielkim mistrzom muzykanci, śpiewacy, błazny i karły, a liczni przybywający do Malborka goście z rozmaitych krajów łacińskiej Europy byli przyjmowani zgodnie z obowiązującymi zwyczajami i ceremoniałem.
Jak najbardziej uzasadniona jest więc teza, że państwo krzyżackie w Prusach pod tym względem w całości mieściło się w ramach ówczesnej zachodnioeuropejskiej kultury dworsko-rycerskiej.
