Czas pandemii i związane z nim doświadczenie powszechnej zdalnej edukacji uświadomiło wszystkim, iż szkoła, jako instytucja, nadal jest konieczna. Jednak szkołę trzeba gruntownie zmienić. Sensem jej działań powinno być nie tyle przekazywanie uczniom wiadomości, ile przygotowanie młodego pokolenia do podejmowania decyzji, do dokonywania wyborów moralnych, społecznych, intelektualnych i politycznych.
Szkoła powinna skoncentrować swój wysiłek na kształtowaniu u uczniów wydajności posługiwania się umysłem, dzięki czemu będą rozumieli świat w którym żyją, będą w stanie uczestniczyć w permanentnej edukacji, nauczą się rozwiązywać problemy, które bez wątpienia pojawią się w ich życiu.
Zachodzi zatem potrzeba przemyślenia i nowego zdefiniowania istoty, zadań i możliwości współczesnej szkoły. Jest to kwestia bardzo ważna, toteż od kilku lat żywo obchodzi ona naukowe środowisko pedagogów.
W tej dyskusji skromny udział posiadają także pracownicy Zakładu Badan nad Edukacją Instytutu Pedagogiki kieleckiego Uniwersytetu Jana Kochanowskiego. Autorzy artykułów odnoszą się tej szczególnej sytuacji, w jakiej znajduje się dziś polska edukacja, a zwłaszcza jej część zinstytucjonalizowana, czyli szkoła.
Na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji i przeprowadzonych badań – przedstawiają diagnozę najróżniejszych aspektów działania polskiej szkoły. Rzadko kiedy próbują wskazywać terapię, typowo ograniczają się do diagnozy, ale jest to diagnoza atrakcyjna i pożyteczna, przedstawia bowiem, jakie wyzwania stawia przed polską oświatą współczesny świat – i jak na sprostanie tym wyzwaniom jest ona przygotowana.
